Göldeki Ziyaret

Lorelei Adorlee & Marteena

Yaşlı adam ona kollarını uzattığında korkudan titriyordu. Kalbinin göğüs kafesine yaptığı baskı artıyordu. Artık biliyordu. Ölmüştü ve cehenneme gitmişti. Şu an da üvey babası tarafından cezalandırılıyordu. Babası ona yaklaştıkça genç cadının arkasındaki duvar da müttefik gibi ona yaklaşıyordu. Etraflarında onları saran yüksek ateş ve önündeki ateş havuzu dışında bir şey yoktu. Karanlığa gömülmüşlerdi resmen. Adam iyici ona yaklaştığında derisi dökülmeye başlamıştı. Eriyor da olabilirdi. Lorelei bunu kestiremiyordu. Adam yaklaşırken “Benden kaçamazsın. Ateşten kaçamazsın. Su seni koruyamaz.” Diyordu. Lorelei’nin nefes alış verişi hızlanmıştı. İçindeki korku yıldırımları hücrelerine düşüyor, onları sarsıyordu. Düşünmesine engel oluyordu. Kendini adama doğru iten duvara yapıştı. İtebildiği kadar itmeye çalışıyordu. Başarısız olduğunu bilse de pes etmiyordu. Adam artık onun dibindeydi. Lorelei başını sağa çevirdi ve gözlerini kapattı. Adam dediği babası, yüzünü buruşuk ve dökülen ellerinin arasına aldığı sırada etraflarındaki ateşi titretecek bir çığlık atmıştı.

Korkuyla açılan gözleriyle fırladı yatağından. Ellerini yatağa bastırıp destek almaya çalışıyordu. Nefesini düzenlemeyi başaramıyordu. Bu adamın her gün başka işi yok gibi rüyalarına girmesinden nefret ediyordu. Bugün gördüğüyse en kötüsüydü. Ateşten korkmazdı ama içinde ona karşı biriken bir korku oluşmuştu şu saniyelik rüyada. Babasının söylediği kelimeler kulaklarında çınlıyordu. Bunun yüzünden şizofren olup geleceğini mahvedecekti. Yataktan kalktı ve asasını sallayarak yatağı düzenledi. Dolabından aldığı siyah eşofman altını giydi. Üzerine her zaman giydiği gibi kolsuz, beyaz tişörtünü giydi. Tişörtün üstünde “Kiss me” yazıyordu. Lorelei her zaman bunun komik olduğunu düşünmüştü ama şu an hiçbir şey düşünemiyordu. Giyinmişti ama nereye gitmeyi planlıyordu? İşte bu can alıcı soruydu. Aynaya baktığında bile hala etrafında ateş varmış gibi hissediyordu. Asasını eline aldı ve yavaşça salladı. Komedinin üzerinde beliren bir bardak suyu tepesine dikti. Yavaşça komedinin üzerine bırakırken asasını tekrar salladı ve “Evapsie.” Diye fısıldadı.

Geldiği yerin neresi olduğunu düşünmesine gerek yoktu. Crystalnest şehrindeydi. Son zamanlarda büyücü şehirleri hariç her yerde bulunuyordu ama bu farklıydı. Şehre huzur bulmak veya gezmek için değil, ateşin neredeyse hiç bulunmadığı bir yere gelerek ondan kurtulduğunu düşünmek istemesiydi. Ormanlarında yol alırken hiçbir ormanın Valerio ormanlarının yerini tutmadığını düşünüyordu. O ormanı hiçbir şeye değişmezdi. Elleriyle birkaç dalı iterek karşısındaki mavilikle karşılaştı. Saçlarını sağ omzunda topladı ve derin bir nefes aldı. Lorelei’ye göre kurtulmuştu. Göle yaklaştığında yere oturdu. Üstünün kirlenip kirlenmemesi umurunda değildi. Babasının dediği gibi değildi, işte kaçmıştı. Yüzünde oluşan tebessümle karşısında duran mavi sonsuzluğa baktı. Gerçekten şizofrenleşmişti. Ayakkabılarını çıkararak eşofmanını dizlerinin üzerine kadar katladı. Ayaklarını göle daldırdı ve suyun tenine temas etmesiyle verdiği huzura kendini teslim etti. Nedense yüzündeki tebessüm, gözlerindeki yaşlara engel olamıyordu. Yaşlar yavaşça yanağından süzülürken istemsizce mırıldanmaya başladı. Şarkıyı nereden hatırladığını bilmiyordu. Sadece aklına geliyordu dizeler.

“Sing me to sleep
Sing me to sleep
And then leave me alone
Don’t try to wake me in the morning
‘Cause I will be gone
Don’t feel bad for me
I want you to know
Deep in the cell of my heart
I will feel so glad to go.”

Koltuğunda oturuyordu. Ailesinden kalma bu evde tek başınaydı artık. Ailesi yoktu. Onları, götürmüşlerdi. Bunu kabul etmesi çok zordu ve artık dayanılmaz hal alıyordu. Bütün acısını çellosundan çıkartıyordu. Acısını melodilere döküyordu. Melodiler onun dili olmuştu artık. O sustuğunda, konuşacak tek dili kalıyordu: melodiler. Küçüklüğünden beri melodilere büyük bir aşkla büyümüştü. Göl kenarında Nymph' lerin verdiği eğlencelerde duymuştu onları. Çeşitli yerlerden çıkıyorlardı. Suyun göle damlaması bile bir melodiydi. İnce bir melodi... Çok şey anlatıyorlardı ve artık, Marteena onları görebiliyordu. Melodileri görebiliyordu. Her gözlerini kapattığında bir melodi geçiyordu gözünün önünden. Ve melodi ile birlikte gelen çeşitli görüntüler... Genelde ailesiydi bu görüntüdekiler. Bazense yaşadığı başka bir olay. Nymph' lerin susuz bırakılarak öldürüldükleri. Kırmızı dudaklarının nasıl çatladığını hatırlıyordu. Onlara dokununca dağıldıklarını görüyordu. En kötüsüyse onlara kendisinin dokunduğunu görüyordu. Onları hissediyordu. Avuçlarının içinde kayboluşlarını hissedebiliyordu. Bunları her hatırladığında sıçrayarak uyanıyordu. Bunları ancak uyuduğunda görebiliyordu ve bunları gördüğünde uyuduğunun da farkına varabiliyordu.

Marteena çellosunun yanına gitti. Yapıldığı ahşabın kokusunu suyun altından dahi alabiliyordu. Çok güzeldi. Pürüzsüzdü. Elini tellerinde gezdirdi. Konumu aldı ve çalmaya hazırlandı. ancak çalamadı. Bir ses duydu.


“Sing me to sleep
Sing me to sleep
And then leave me alone
Don’t try to wake me in the morning
‘Cause I will be gone
Don’t feel bad for me
I want you to know
Deep in the cell of my heart
I will feel so glad to go.”

Ardından suya düşen bir göz yaşı. Göz yaşının tadını duyabiliyordu. Acı dolu, parçalanmış bir öykünün gözyaşları... Peki ağlayan kimdi? Kız şarkının devamını getirmedi. Ancak bu şarkının bitmesi gerekiyordu. Marteena çellosunu bıraktı ve su üzerine doğru hareketlendi. Suyun içinden gördü onu. Ayaklarını suya uzatmıştı. Burnunun ucunda sallanan bir damla gözyaşı... Bu kız ağlamamalıydı. Emindi ki gülerken daha güzel görünüyordu. Marteena yukarıya doğru hareket etti. Şarkıyı devam ettirirken kızın ayak bileklerini tuttu. Kız kendini geri çekmemişti. Marteena elleirni kızın bacaklarına sürttü. Diz kapaklarına eli gelince başını sudan çıkardı. Şimdi sesinin çınlamasını daha iyi duyabiliyordu. Çok nazikti, tatlıydı. Direk kızın gözlerine baktı.

"Sing me to sleep
Sing me to sleep
I don’t want to wake up
On my own anymore

Sing to me
Sing to me
I don’t want to wake up
On my own anymore

Don’t feel bad for me
I want you to know
Deep in the cell of my heart
I really want to go

There is another world
There is a better world
Well, there must be
Well, there must be
Well, there must be
Well, there must be
Well

Bye bye
Bye bye
Bye"

Şarkıyı bitirmişti. Gülümsedi. Çok içten ve sıcak bir gülümsemeydi bu. Elini uzattı. Tokalaşmak istiyordu. Uzun parmaklarına ayışığı değdiğinde teni daha da şeffaflaştı. "Adım Marteena." dedi. Kız Marteena' nın elini sıktı. Biraz şaşırmış gibiydi. Belki de evet, şaşırmıştı. Marteena gölde geri geri yüzmeye başladı. Kızdan biraz uzaklaştı. Kız olduğu gibi görüş alanına girdi. "Seni bu kadar üzen nedir, prenses?" diye sordu. Kız dudaklarını araladı. "Seni zorlamak istemiyorum. Lütfen beni yanlış anlama. Tamam mı?" diye devam etti Marteena. Kız Marteena' ya baktı ve gülümsemesi ile ona karşılık verdi.

Şarkının sonunu getirmemişti. Söylemek içinden gelmiyordu. Aklında birden beliren bir soru işareti engelliyordu bunu. Bu yaşadığı kendi hikâyesi miydi? Herkes yaşadığının ne olduğunu düşünmeden yol alıyordu. Ama çoğunun yaşadığı kendi hikâyesi bile değildi. Belki de Lorelei’nin yaşadığı bunca kötü olayda kendi hikâyesi değildi. Bunca zamandır başka hikâyelerde boğuluyordu. Aklında debeleniyordu bu sorular. Lorelei sadece inanmak istediğine inanan biriydi. Böyle olmasa gerçekleri görebilirdi. Gerçeklerle kâinatı bile yönetebilirdi. Tek sorun onları nasıl bulacağıydı. Tenine nüfuz eden suyun berraklığı gibiydi gerçekler; belirgin bir o kadar da gizemli. Suyun ayaklarını yakı zamanda büzüştüreceğini bildiğinden çekmeye karar verdi genç cadı. Tam ayaklarını suyun içinden çekecekti ki, durdu. Onu durduran ayaklarını birinin tuttuğu hissiydi. Hareket etmedi. Söylemeyi kestiği şarkının devamı kulaklarına ulaşmaya başladığında kulaklarını kapattı ve dinledi. Gerçekten yorulmuştu her şeyden. Suyun içinde tenine her ne değiyorsa suyun yüzeyine çıktı onun hizasında. Şarkısını bitirmiş su yüzeyine çıkan, güzel ve Lorelei’ye gerçekten doğaüstü gelen hoş bir neşeye sahip nymph kızıydı. Kanatlarını görmek için gözlerini kıstı ama göremedi. Gerçekten inceydiler.

Nymph kendisini tanıtırken elini Lorelei’ye uzattı. Lorelei konuşmak istemiyordu ama kızın kibarlığın karşılık vermesi gerektiğini de düşünüyordu. Ona uzanan, neredeyse şeffaf tenli eli sıktı. Gerçekten bir nymph ile mi konuşuyordu? Hayatında fazla nymph ile yakınlaşmamıştı. Bir kaçını gene gezerken görmüş sadece bakmıştı. Nymph ondan uzaklaştığında, Lorelei ayaklarını sudan çıkarıp çimlerin üzerinde bağdaş kurmuştu. Burası sonuçta onun yaşam alanıydı, değil mi? Üzerindeki eşofman ıslanmıştı ama umursamadı. Elini gererek parmak kemiklerini çıtırdatırken nymph kızın sorduğu soruyla duraksadı. Dudakları konuşmak istercesine kıpırdandı ama konuşmadı. Bu da her gün olduğu gibi konuşmama günlerinden biriydi. Kız bütün iyiliğiyle açıklamasını sürdürüyordu. Lorelei’nin içinde bir yerlerde, Jo ile keşfettiği ruhu ona bu kadar kaba davranmaması gerektiğini fısıldıyordu. Yüzünü ona gülümseyerek bakan Marteena’ya çevirdi. Dudaklarına bir gülücük yerleştirdi ve samimi bir ifadeyle baktı ruhunun zoruyla.

Saçlarını arkaya savurduğunda kız suda gidip geliyordu. Sıradan bir nymph kızıydı işte. Suda mutluluktan uçuyorlardı. Lorelei yüzüne yerleştirdiği gülümsemeyi bozmadan “Adım Lorelei, Lorelei Adorlee.” Dedi fısıltıya yakın bir sesle. Kız ona gülümsemeye devam ediyordu. Bu kadar belirgin bir samimiyetle dolaşması ona saf bir hava katsa da yüz hatları bunu gölgeliyordu. “Sadece dinlenmeye gelmiştim. Bir nmyph ile karşılaşacağımı tahmin etmeliydim.” Diye devam ettirdi kendini tanıtmasını. Sonunda alaycı bir gülümsemeyle karşılık verdi. Yaşadıklarını umursamayan bir hava vermek istiyordu belki de. Kızın samimi havasını boş vermek istemiyordu. Çok az sayıda dostu vardı ki buna bir kişiyi daha eklemesinde hiçbir sorun olmazdı. Kıza baktığında epey uzaklaşmış olduğunu gördü. En azından eğleniyordu. “Karaya gelmen bir sorun oluşturmaz sanıyorum.” Kız onaylarken gülümsedi ve karaya doğru gelirken suyun içinde yürüyor gibiydi. “Hey, gerçekten uçabiliyor musun?” Lorelei sonunda kıkırdamıştı hafifçe. Bunu güzel bulmasına rağmen, neredeyse görünmeyen kanatlarıyla uçup uçamadığını merak ediyordu.

Uçmak Marteena için biraz korkutucuydu. Çünkü annesi uçarken öldürülmüştü. Kanatlarından vurulup yere düşürülmüş ve kemikleri ufalanana kadar dövülmüştü. Onu o halde görmüştü. Müdahale etmeye çalışmıştı ancak annesi ona gitmesini işaret etmişti. O da annesinin sözünü dinlemiş ve koşarak göle gelmişti. Göle geldiğinde o kadar susamıştı ki iç organlarının susuzluktan çatladığını hisseder olmuştu. Kendini göle attığında dibe vurana kadar hareket etmemişti. Gözlerini açtığında öldüğünü ve cennete gittiğini düşünmüştü. Ancak çevresinde tanıdık yüzleri görüp sesleri duyunca hala acımasız dünyada kaderini devam ettirdiğini anlamıştı. Lorelei' nin gözlerine baktı. Bir tehlike sezemedi. Tehlikeli olsaydı anlardı. Hatta, onun yanına gelip şarkı da söylemezdi. Tehlike olsaydı tanırdı. Çünkü onunla birçok kez karşılaşmıştı. Siması o kadar tanıdıktı ki yanında arkadaşıymış gibi dolaştığını bile düşünüyordu bazen.

Marteena gözlerini kapattı. Uçması için odaklanmasına gerek yoktu. Ancak havalandıktan sonra gözlerini açtığında kendini daha iyi hissediyordu. Sanki rüzgar anne ellerini ona dolamıştı ve onu kaldırıyordu. Ona ninni söylüyordu. Marteena gözlerini açtığında kızılımsı gökyüzüyle karşılaştı. Ormanın üzerini görebiliyordu. Güneşin batışını ve etrafa saldığı renkleri gördü. Mor, turuncu ve kırmızı birbirine girmişti. Marteena ,tehlikeli olmasa, onlara doğru uçardı. Deyemeyeceğini biliyordu. Onlara asla ulaşamayacağını da... Ancak istiyordu. onlara doğru uçmak istiyordu. Kafasını aşağıya eğdi. Lorelei onu izliyordu. Keyifli gibiydi. Marteena kendini bıraktı ve gölün yüzeyine yakın yerlerde uçmaya başladı. Havada döndü. Yüzü göl yüzeyine çevrikti. Kalp atışları göl yüzeyini titreştiriyordu. Gülümsedi ve kendine el salladı. Eğlenceliydi. "Fiyyuuuu..." diye bir ses duyuldu Marteena' dan. Tekrar gökyüzüne doğru havalandı. Lorelei' nin üzerine geldi. kızın üzerine doğru düşmeye başladı. Kendine yön verdi ve etrafından dolaştı. Son olarak da kolunu uzattı ve yan yatar pozisyonda yere indi. Derin bir nefes aldı Lorelei' ye bakarken. Kıkırdamaya başladı. Küçük bir çocuk gibi görünüyordu. Bu halini hiç sevmiyordu ancak eğlenmişti. Uzun bir aradan sonra eğlenebilmişti.

Elinden destek alarak oturur vaziyete getirdi kendini. Omuriliği dışarı çıkmıştı iyice. Parmak ile sayılabilirdi omurları. Kendince bir şeyler mırıldanıyordu. Kim bilir, belki de büyülü sözcükleri söylüyordu: melodileri. Birden yanında birisinin olduğunu hatırladı ve titreyerek kendine geldi. Güneş son ışınlarını üzerilerine gönderirken gözleri kamaştı. Elini siper yaptı ve kıza baktı. Ağlamaktan gözleri şişmişti. Elini yüzüne koydu ve "Ne için ağladığını bilmiyorum ama ağlama. ağlamak senin gibi güzel bir kıza yakışmıyor. Aslında ağlamak kimseye yakışmaz. Eğer anlatmak istersen, saygıyla dinlerim." Elini çekti ve gülümseyerek göz kırptı. Toprağın altından çıkan kurtçukların çırpınışlarına baktı. Onlarda yollarını şaşırmışlardı.

Aynı Marteena gibi.