F O R E S T ~

Tek elimde sıkıca tuttuğum kalın kaplı, kırışık sayfalı defteri yanıma almak nereden aklıma gelmişti bilmiyorum. Daha da açıklanamaz olan, ormanda attığım her adımda defteri okumaya daha çabuk başlama isteğimdi. Halbuki o kelimeler lanetli olmalıydı gözümde. Bir daha okumamaya yemin etmeli, kayalıklardan bırakmalıydım belki de. Yapamamıştım yine de. Çünkü her zaman aşırı duygusal ve mantıksız olan, derinlerde kaldığı halde hala beni kontrol edebilmeyi başarabilen yanım bunun onunla geçirdiğim son günü bir daha yaşamamın tek yolu olduğunu biliyordu, ablamla. Bana ne kadar acı verirse versin, en rahat gözümde canlanan anımız oydu. Belki de eve döner dönmez, daha doğrusu ablamın yok olduğunu anlar anlamaz tüm gereksiz detaylarıyla birlikte her şeyi deftere yazmamın faydası buydu. Acaba o gün ne düşünüyordum her şey deftere dökerken. Yaklaşık on üç yaşında bir kızın mantıklı ne sebebi olabilir?

Sonunda etrafıma baktığımda ormanın ve ağaçların kesildiği yeri göremez hale geldiğimde yeterince uzaklaştığımı anlamıştım. Dizlerimi bükerek sert zemine oturdum ve bacaklarımı gövdeme iyice yaklaştırdım. Kollarımı bacaklarımın etrafından geçirerek defteri ayaklarımın ucuna koydum, çenemi de dizlerime yasladıktan sonra küçük bir kızın dağılmış harflerinin olduğu son sayfayı açtım. En başından başladım günün. Yalnızca kaçmamı söylediği yerleri istemiyordum baştan yaşamak. Tüm bunları hafifletecek şeylere de ihtiyacım vardı. Tereddütle ilk bir kaç cümleyi okudum. Sanki bedenim de kendisiyle çelişiyor gibiydi. Sağ elim kapatmaya çalışırken beynim durmasını emrediyordu.

''Nemli sayılabilecek çimenlerin üzerinde koşuyorduk. Hayır, birinden kaçmıyorduk. Ya da başımız belada değildi, en azından şimdilik. Ancak biliyordum ki döndüğümüz zaman babamdan işiteceğimiz azarlar, gün boyunca yaptığımız zevkli kaçamakların tekrar düşünülmesini sağlayacaktı. Durun, yanlış oldu. Sadece benim düşünmemi sağlayacaktı. Ablam ise her zaman ki gibi dinlemeyecek, keyfini boşuna bozmayacaktı. Gerçi kim onu suçlayabilirdi ki? Kendi güvenliğimiz için neredeyse her şey yasaktı Arneilla'yla bana. Karaya adım atmamız bile başımızı derde sokacak bir hareketti. Oysa şimdi karadaydık, üstelik kimsenin haberi olmadan uzaklaşıyorduk. Hem de ne için? Resim çizmek için. Babam her zaman sanatın vakit kaybı olduğunu söylerdi. Doğrusu içimdeki o sönmez sandığım ateşi söndürmeyi de başarmıştı, en azından ablamın başına gelenlerden önce. Ama onu kaybetmek, sanki içimdeki öfkeyi ve kini kullanarak o ateşin tekrar yanmasına sebep olmuştu. Yıllar önce vazgeçtiğim danstan ve müzikten daha önce hiç almadığım bir haz alıyordum artık, ve durdurulamazdım. Evet, babama saygı duyar, onun önünde diz çökerdim. İtiraz etmezdim dediklerine, doğrusu her dediği mantıklı, akla uygun şeylerdi. Sanatla ilgili gevelediği şu saçmalıklar hariç.

Biraz nefes alabilmek için durdum ve öne doğru hafifçe eğilerek küçük ellerimi, cılız dizlerime yerleştirdim. O an beni bile taşımaktan aciz, titreyen dizlerimden destek alarak ayaktaydım, güçlükle nefes alıyor ve ablama beni beklemesi için seslenmeye çalışıyordum. "Haydi Kyndra, çok az kaldı. Orada dinlenirsin!" Şen sesi tüm ormanda yankılanmıştı, o an anlayamıyordum bütün bunların onun için ne anlam ifade ettiğini. Benim ince bileğimi kavrayıp çekiştirmeye başladığında tek düşündüğüm, sanatın aptalca olduğuydu. Tıpkı bana öğretildiği, daha doğrusu ezberletildiği gibi.''

Aradaki her saçma detayı da dikkatle okudum. Çimenlerin rengini bile anlatmış, türlü türlü ayrıntılara yer vermiştim. Hoş, o günü eksiksiz canlandırmama yardımcı oluyordu bunlar. Sanki her kokuyu alıyor, rüzgarı saçlarımın arasında hissediyordum. Baştan tereddütle satırları tarayan bakışlarım hızlanmış, artık istesem de vazgeçemeyeceğim gibi bir hazzı almama yardımcı oluyorlardı. Sonunda kısacık son iki paragrafa geldim, sona.

Diğer nymphlerin yanına vardığımda olanları anlatmak yerine sadece saklanmalarını söylemiştim, zaten yankılanan o çığlıktan, sessizliği delen ayak seslerinden sonra sorgulamamışlardı. Ya onlar dediğimi sorgulasaydı, her şey daha farklı olabilir miydi?

Gece hava karardığında, tek başıma ormandaydım. Ne yaptığımı bilmiyordum, ne görmeyi beklediğimi. Irkımızın güçlülerinden oluşan bir birlik zaten her yeri aramış ve ablamı canlı ya da cansız bir şekilde bulamamışlardı. Bu iyi bir haber miydi; sevinmeli miydim yoksa sevinmemeli mi kararsızdım. Ve bir cevap bulma ümidiyle dalmıştım tekrar ormana. Bulduğum şeyse ayın altında sayfaları parlayan bir defterdi. Açık kalan sayfasında gezdirdim gözlerimi. Bazı yerlerde ablamın gözyaşlarından olsa gerek çizgiler yumuşamış -ve biraz dağılmış- , bir çok yerde de kıpkırmızı kan lekeleri altında kaybolmuştu. Yine de bu resmin konusunun ben olduğunu anlamak çok güç değildi.

Yedi yıldır bu satırları okuyordum. Artık baştaki etkiyi yapmıyor, gözlerimin yaşlarla dolmasını sağlamıyordu. Tam tersine daha güçlü hissediyordum kendimi. Onun için tüm tersliklere karşı koymuyor muydum? Ablam isterdi diye? Önüme düşen sarı bir tutam saçı kulağımın arkasına sıkıştırıp defteri kapadım. Ağırlığımı öne doğru vererek iki ayağım üzerine kalktım. Arkama dönerken ağaçların üzerindeki birine çarptı gözüm. Birden parmaklarım gevşedi ve defter elimden kayıp yere, kuru toprağa düştü. Bense saniyelik bir hareketle geriye doğru bir adım atmış, şeffaf kanatlarımı yalnızca iki ya da üç kez çırpmıştım güçsüzce. Ardından duruşumu düzelttim ve defteri yerden alıp kapağını silkelerken ağaçtaki yabancıya seslendim ona doğru bakmadan. ''Beni gerçekten korkuttun.'' Sözlerimi bitirdikten sonra başımı kaldırdım ve hala dalda duran adamın gözlerinin içine baktım.

Kılıcını sırtındaki kabzaya sokarken bakışlarımı adamın yüzünden çekip tehlikeli olduğu her halinden belli olan kılıcına yöneltmiştim istemeden de olsa. Konuşmaya başlayıp beni korkutmak istemediğini belirttiğinde benden beklenmeyecek, kibirli ve sorgulayıcı bir bakış attım. Madem öyleydi, elinde kılıcının ne işi vardı? Üzerinde durmamaya çalıştım. Her ne kadar güçlü görünmeye çalışsam ve kendimi güvende hissetmeye çalışsam da, uzun süredir bir düşmanla karşı karşıya gelmemiş genç bir çaylak olarak hayatta kalma şansımın ne kadar düşük olduğunun farkındaydım. En azından deneyimli birine karşı. Dört ırkın da birbirine karşı beslediği düşmanlık da göz önünde bulundurulduğunda, olmazsa olmaz bir yetenekten mahrumdum. Duygusal acıya karşı dayanıklılık kazanırken, kendimi bir yabancıya karşı nasıl savunacağımı bilmiyordum. Sanırım bu konuyu o an gelince düşüneceğim ama.

''Kendi ormanınızda olsa dahi, bu kör karanlıkta burada tek başınıza bulunmanız saçmalık bayan.'' Başımı etrafımdaki karanlık gövdeli ağaçlara çevirdim. Burası hala bizim ormanımız mıydı? Yedi yıldır öyle görmüyordum. Saldırıya uğradığımız o günden beri sadece defteri okumak için buraya gelirdim, onun dışında adımımı atmazdım. ''Doğru.'' diye başladım söze, bakışlarımı yine yabancıya yöneltirken. ''Ama burası aydınlıkta da yeterince tehlikelidir. Ya da belki sadece bir bölümü, bilemiyorum.'' İç çekerek bitirdim cümlemi ve kollarımı göğsümde kavuştururken bakışlarımı kaçırdım hafif bir ürpertiyle.

Yabancı, nehre doğru yürümeye başladığında ben değil belki ama ayaklarım hiç beklemeden onu takip etmeye başladı. Suya yakınken daha rahat hissediyordum kendimi, bu doğruydu. Üstelik koca bir deniz ya da bir bardak su arasında hiçbir fark yoktu gözümde. Bir nehirde şu anda beni sakinleştirebilecek enerjiye sahipti. ''Bu arada, hala adını söylemedin değil mi?'' Yaprak hışırtılarının bile beni tedirgin etmesine aldırış etmeden yüzüme büyük bir gülümseme yerleştirerek sorusunu yanıtladım. ''Afedersiniz. Ben Kyndra.'' Her ne kadar o baştan ikinci çoğul olarak hitap etse ve sonra ikinci tekile geçse de ben üslubumu değiştirmemiştim, hala 'siz' olarak hitap ediyordum. Karşımdakinin bir vampir olduğunu elbette ki anlayabilmiştim ve bu da onun yüzyıllarca yaşamış olabileceğini gösterdiğinden sanki karşımda bir aile büyüğü varmış gibi konuşuyordum. Komik. Baksanız benimle arasında yaş farkı ya vardır ya yoktur.

Legion'un sorusu üzerine sustum ve ormanı dinlemeye başladım. Ne duymayı beklemeliydim bilmiyordum ve bu da belli bir şey üzerinde yoğunlaşmamı engelliyordu. Yaprakların kısık hışırtısı, önümden akan nehrin şırıltısı ve sonunda onu bekleyen şelalenin öfkeli sesini duyuyordum yalnızca. Başımı utanmış bir ifadeyle iki yana salladım sakinliğini koruyan vampirin hareketlerini gözlemlemeye başladım. İlk önce yaklaşan bir kaç elf mi duydu diye düşünsem de, sakin tavrı bu fikri çürütür nitelikteydi. Ya da belki de yeteneklerine o kadar güveniyordu ki umrunda olmamıştı. Yaptığı şey kılıcını kullanarak toprağı eşelemekten başka bir şey değildi ve bu yine onun hakkında düşünmeye itiyordu beni. Hiç konuşmadan onu tanımaya çalışıyordum. Pek çok kez karışıklıklara neden olmuştu bu alışkanlığım. Ben birine arkadaş derken, o kişi aslında beni tanımıyor ve mesafesini koruyordu.

Nehrin daha da yakınına ilerleyip diz çöktüm yavaşça. Göz ucuyla Legion'un ağır hareketlerini seçebiliyordum. Ne yaptığını ilk başta anlayamasam da başımı çevirip bakmak istemedim, nedenini bilmiyorum. Zaten çok geçmeden açığa çıkan duman sayesinde gerek de kalmamıştı. Hiçbir zaman denemediğim, babamın dudakları arasından düşmeyen bir şeydi bu. Evde onu mutlu eden tek şeyin olduğunu savunurdu. Bir kağıt parçası, ve biraz da tütün. Bazı insanların gözü gerçekten alçakta olmalıydı, başta da babamın. Bir ailede gözü yoktu, iki kıza da gerek duymuyordu biraz gülümsemek için. Ya da sadık bir eşe.

Bir konuşmayı garipleştirmek için dört saniyelik bir sessizliğin yettiğini biliyor muydunuz? Biz bu sürenin kim bilir kaç katını suskunluk içinde geçirmiştik ancak ben çok umursamıyordum. Nehrin sesini duymak bana yetiyordu, benimle konuşuyormuş gibi geliyordu. Çağrısına kulak vererek ağırlığımı biraz daha öne verdim ve ay ışığındaki yansımamın gözlerinin içine baktım. Mavi gözlerim koyulaşmıştı nehirdeki taklidimde. Sarı saçlarımın ise rengi daha açıktı, tenim de neredeyse ay kadar beyazdı. İlk önce parmağımın ucunu soktum suya, ardından elimi. Bir sağa bir sola oynatarak yansımaları dağıtıyordum. Hani bazı insanların gözü alçakta demiştim ya, sanırım benimki de öyleydi. Bana da mutluluk için gereken tek şey bir nehirdi, ya da herhangi bir su birikintisi. Kendimi ancak o zaman evimde hissediyordum. Üstelik ben hayatım boyunca kendimi evimde hissedememiştim.

Bir an, yalnızca bir an için suyu büküp bükemeyeceğimi düşündüm. Babaannem, oğlunun kızlarını ''koruma'' yöntemini ilkel ve yetersiz bulduğu için beni eğitmeye çalışmıştı. Ona göre bir fanusta yaşamam sonuç vermeyecekti, er ya da geç biri o fanusa da girebilirdi. Elflerin büyüleri olduğunu biliyordum, eminim büyücü ve cadıların da vardı. Yaşlı ama bilge o kadına göre hayatta kalmam ancak kendimi savunabilmem ile gerçekleşebilirdi. Bana dövüşmeyi öğretmek için yanlış kişiydi elbette. Ancak su bükmekte bir ustaydı ve bunu bana aktarmayı gerçekten denedi. Tam bir sonuca asla erişemese de, ölmeden önce beni bir kaç kez su bükerken görebilmişti. Tabii bu da yaklaşık altı yıl önceydi. Ablam öldürüldükten -ya da kaçırıldıktan, bilemiyorum- bir kaç ay sonra, en sinirli ve başıma buyruk olduğum dönemlerde.

Başımı dağılmış yansımadaki ışık parçacıklarından uzaklaştırıp Legion'a çevirdim. Az önce önemsemediğim sessizlik, şimdi rahatsız etmeye başlamıştı. Yalnızca doğanın seslerinin ormanda dolaşması kimi zaman rahatlatıcı olurken, kimi zaman da ürkütücü olurdu. Yalnız olduğunuzu bilirdiniz. Şimdi de rüzgar kulağıma bunu fısıldıyordu. Tüm bunları görmezden gelmeyi başarabilmek umuduyla vampire bir soru yönelttim. ''İyi dövüşür müsün?'' Etrafımızı saran boğucu suskunluğu tıpkı Legion'un sigarasının dumanı gibi havaya karıştıran sesimin duyulmasından sonra onun rahat tavırlarını gözlemlemeye devam ettim.

Kılıcını alıp doğruluşunu izledim. Şimdi çok daha tehlikeli görünüyordu. Yüzündeki gülümseme de bu kendine güvenen, tehditkar tavrını mükemmel bir şekilde tamamlıyordu. ''Aslında yapabildiğim tek şey dövüşmek.'' Bir an kendime engel olamayarak tepeden tırnağa süzdüm vampiri. Buna inanmamıştım. Onu tanıdığımdan ya da beklentilerimin daha fazla olmasından değildi, yalnızca hiçbir zaman bu zırvalığa inanmamıştım. Yapabildiği tek şey başkalarına saldırmak olduğu için etrafındakileri incittiğini savunan elflerle karşılaşmıştım, bir süre öncesine kadar arkadaşımdı onlar. Bu süre zarfında ya onları ya da kendimi teselli etmek için bu konuyu derince düşünmüş, dövüşmenin gerektirdiklerini onlara defalarca tekrarlamıştım. Refleksler, cesaret, sağlam irade, üstünlük elde etmek için gereken keskin zeka ve ileri görüşlülük. Ne yazık ki fazlasıyla ikna olmuşlardı. Artık kendilerini bir mağdur olarak görmüyorlardı dövüşürken. Daha üstün bir ırk olarak nitelendiriyor, sadece yapabildikleri için öldürüyorlardı. Yine de tüm bunlar için kendimi hiçbir zaman suçlamadım.

Legion, var olmayan bir rakibe karşı savaşırken meraklı gözlerle onu izledim. Yapabileceklerini görmek hoşuma gitmişti, ancak bundan daha fazlası da varmış gibi hissediyordum. Elbette ki benim gibi deneyimsiz biri için bu bile yetmişti. Korkmalı mıydım yoksa güvende mi hissetmeliydim? Ne hissettiğimi tam olarak bilemesem de, korku olmadığını söyleyebilirdim. En azından ona karşı değil. Başkalarının yapabileceklerini bu kadar yakından görmek, o kılıcın önüne gerçek bir rakip koymuş olma fikri ürpertmişti beni. Koca denizdeki en küçük balık bendim anlaşılan. Ne su bükebiliyordum rahatlıkla, ne de düzgün bir yumruk atabiliyordum. Hayatımın büyük bir bölümü kendimi tanımaya çalışmakla geçmişti. Daha gerçekçi olmak gerekirse, boş. Yalnızca oradan oraya gitmiş, evim diyebileceğim bir yer aramıştım. Savaşın varlığını bile unutmuştum ailevi hayatımdaki kargaşadan dolayı. Oysa ki bu ormanda son kez bu kadar oyalandığımda olan şeyler beni düşmana karşı çekiyor olmalıydı. O düşman her kimse. Legion kılıcını iri ağaç gövdelerinden birine fırlattığında meraklı ifadem yerini şaşkınlığa vermişti.

''Peki sen? Dövüşmek ister misin?'' Bana bakmadan sunduğu bu teklifle irkildim ve bir ayağımı geriye koydum sanki geri adım atacakmışım gibi. Kararın gerçekten bana ait olduğunu umarak ve sesimin titremesini bastırmaya çalışarak yanıtladım. ''Ne, seninle mi? Asla. Ben... Yapamam.'' Ah, kekelememiş olmayı da umardım. Herhalde bu gece ilk kez soğukkanlılığımı kaybetmiştim. Hayır, onu bir ağaca tünemiş olarak görünce verdiğim tepki önemli bir şey değildi. En azından bununla kıyaslandığında. Kalp atışlarım hızlanmışken, vampirin üzerine dikmiştim dikkatli bakışlarımı.

Ağaçtaki kılıcı hiç zorlanmadan çekip aldıktan sonra bana doğru kararlı adımlar atmaya başladı. Bense yerime çivilenmiştim. Bakışlarımı bile kaçıramıyordum ondan. Yutkunmaya çalıştım, kupkuru olmuş boğazımdan güçlükle geçti. Kılıcı çevirip bana uzattığı zaman, başımı oynatmadan sadece bakışlarımı çevirmek olmuştu. Dikkatlice bakıyor, hiç elime almadığım bu silahın ağırlığını ve ısısını kestirmeye çalışıyordum saçma ve yersiz bir gayretle. Legion'un bir başka kılıç çıkardığını, demirin kabzasına sürterken çıkardığı sesten anlamıştım. Bunun üzerine yine ona baktım. Son bir kaç dakikadır yaptığım başka bir şey var mıydıki zaten? ''Bence artık dövüşmeyi öğrenmelisiniz genç bayan.'' Bana uzattığı ancak almaya cesaret edemediğim kılıcı tam önüme, kuru zemine sapladıktan sonra uzaklaştı. Haklıydı, hem de çok. Ancak bunu kapkaranlık bir ormanda yapmam şart mıydı? Üstelik benim kadar mükemmelliyetçi olsanız, siz de yapabileceğinizden şüphe ettiğiniz bir işe kalkışırken tereddüt ederdiniz.

O hala elinde silahı beklerken, ben kendime bunu yapmamı sağlayacak sebepler bulmaya çalışıyordum. Sanki acımasız bir savaşın ortasında olmamız yetmiyormuş gibi. İşte, babamın bana en büyük zararı buydu. Plastik bir balona konmuştum sanki. Etrafımdaki gerçeklerden haberim yoktu, yalnızca çocuksu arzularıma ve yaşama zevkime sahiptim. Evet, tüm bunların değişmesinin vakti gelmişti. Bir dahaki sefere ormanda zikzaklar çizerek koşmayacaktım. Hem en yakın dostlarımın bile sırf ellerinden geldiği için başkalarını öldürmelerine tanık olmuştum. Güçsüzlerin tutunamayacağı bir çağda yaşıyoruz.

Legion'un son kelimeleriyle birlikte, elimi uzattım ve beceriksizce kılıcın sapını -ya da her ne ad veriliyorsa orasını- kavradım. Nasıl çıkaracağımla ilgili hiçbir fikrim yoktu. Sadece çekmem yeterli olur muydu? Denemekten başka şansım yoktu. Diğer elimi de ötekinin biraz üzerinden sardıktan sonra, vücudumun ağırlığını da kullanarak kılıcı çektim ve zeminden çıkardım. Beklediğimden daha ağırdı ve artık Legion'un hayali bir rakibe karşı dövüşmesinin üzerimde bıraktığı etkiyi değiştirmişti. Şimdi aklım ermiyordu nasıl o kadar hızlı ve kontrollü bir şekilde savurduğuna. Üstelik dümdüz bir çizgi üzerinde, hiçbir sapma olmadan da ağacın gövdesine fırlatmıştı. Sonuç olarak şimdi onun tutuşunu başarısız bir şekilde taklit ediyordum. Kılıcı havaya kaldırmamıştım, kollarım serbestti ve ucunu toprağa dayamıştım. Talimat beklemeye başlamam ile kalp atışlarım iyice hızlanmıştı. Karşımdaki vampirin soluk alıp vermemdeki düzensizliği duyup duymadığını merak ediyordum.

Bana biraz daha yaklaştığında bir saniyeliğine de olsa ne kadar düşünceli olduğunu gözlerinden okuyabilmiştim. Garip bir şekilde hoşlanmıştım bu durumdan. Beş dakika önce birlikte neredeyse iki saat geçirdiğimiz bu vampiri yabancı olarak algılarken, birden bire onu anlıyormuş gibi hissetmiştim. Yine de bu kadar rahat birinin zihnini meşgul eden şey neydi, bilmek istemiyordum. Zaten dediğim gibi, yalnızca bir saniyelik bir durumdu ve şimdi her zamanki tavrıyla bana dönmüştü. O konuşurken dikkatle onu dinledim, anlamaya çalıştım. Ancak olmuyordu. Seçtiği kelimeler çok gündelik olsalar da, ardındaki anlamı kestiremiyordum. Denge sağlamam gerektiğini anlamıştım, peki kılıcın ağırlığını bir kenara nasıl bırakacaktım? Ah, demek böyleymiş. diye kendi sorumu yanıtladım içimden Legion kılıcını hiçbir güçlük çekmeden havada hareket ettirirken.

Kılıcını indirdikten sonra konuşmaya devam etti. Ve anlamadığım bir cümle daha sarf etti. Kılıç aslında hiç ağır değilmiş. Belki de yapmam gereken tek şey, kılıçla olan bu bağı her gün yaptığım bir şeyle ilişkilendirmekti. Kulağa imkansız geliyordu, evet. Ancak şimdiden aklımda canlanmıştı. Tıpkı dansta ve cimnastikte olduğu gibiydi her şey, sanırım yani. Cimnastikte vücut bir bütündür. Hiçbir hareket bedenin yalnızca bir yerini zorlamaz. Dansta da öyledir. Vücudun her yerini hissedersiniz. Yalnızca bacaklarınız hareket etse bile kollarınız da aktiftir. Pekala, galiba anlamaya başlıyordum.

Kendimi rezil etmemeye çalışarak kılıcı havaya kaldırmaya çalıştım. Ucu topraktan ayrılır ayrılmaz gövdem öne doğru bükülmüştü, sonuç olarak kılıcı yine zemine dayamıştım. Legion'a bakmadım bu ufak başarısızlıktan sonra. Yapabileceğimi biliyordum ve onun yüzünde herhangi bir hayal kırıklığı ya da acıma görmek işime yaramayacaktı. Haydi! dedim kendi kendime. Kılıcı vücudumun devamı gibi düşünecektim, bir eklenti gibi değil. Bir kez daha denedim, bu sefer daha yukarı kaldırabilsem de dengemi sağlayamıyordum. Ama her yaptığım hatada, bir başka yanlışımı görüyordum. Bu da işimi kolaylaştırıyordu. Vücudumun her bir bölgesini aktifleştirerek bir daha denedim. Dengem bozulmamıştı kılıcı kaldırırken. Ve düz tutmakta pek bir sorun yaşamamıştım. Ancak havada döndürmeye çalıştığımda kollarım güçsüzce titremişti ve sık yapılan bir hata yüzünden kılıcı hızla tekrar yere yaslamak zorunda kalmıştım. Gücümü boynumdan almıştım, bunun üzerine bir ağrı saplanmıştı. Hani halk dilinde damar damar üstüne biner ya, öyleydi. Bir elimle hala kılıcı dengede tutarken ötekiyle boynumun yanını ovdum bir kaç saniye. Bu tip rahatsızlıklarla sık karşılaşmak, bir dahaki sefere onu nasıl ortadan kaldıracağını öğretiyordu insana.

Elimi boynumdan çekip tekrar kılıcı kavradıktan sonra Legion'un yüzüne kaçamak bir bakış attım. Bu ormandan çıkınca ''Tanrım, ne beceriksiz kızdı.'' demesini istemiyordum. Kararlılıkla kaşlarımı çattım, kupkuru olmuş dudaklarımı çabucak ıslattım ve bir kez daha denedim. Bacaklarımı ve karnımı o kadar sıkıyordum ki biri itse bile dengemin bozulması neredeyse imkansızdı. Kılıcı tek bir hamlede kaldırmayı denemek yerine adım adım yapmaya karar verdim. Böylece her şey kontrollü gidecekti. Rastgele savurup onun ivmesiyle gövdemi oynatmayacaktım. İlk önce kılıcın ucunu topraktan çektim. Kollarım da aktifti. Az öncekine benzer bir performans ile kılıcı havaya kaldırdım. Havada döndürürken dengemi kaybetmemek için kendimi o kadar sıkmıştım ki, kızardığımdan emindim. Ama sonunda yapmıştım. Tek problem kılıcı tekrar indirirkendi. Beklediğimden daha çabuk ucu zeminle buluşmuştu. Derin derin nefes alırken, şimdi yorumunu almaya hazır bir şekilde başımı Legion'a doğru çevirdim. Tanrım, su içmem lazımdı.

Legion'un yüzündeki tebessümü görünce ben de gülümsememe engel olamamıştım. Kendimle gurur duyuyordum, evet. Ve şu ana kadar önemli olanın bu olduğunu, başka birinin onayına ihtiyacım olmadığını düşünüyordum ancak yanılmıştım. Bu keyifli an kısa sürdü. Kendime güvenim gelmişken ve daha da ileri gidebileceğimden eminken, her şeyi denemeye hazırken ormanın derinliklerini inceleyip bana bugünlük yeterli olduğunu söylemişti. Dudaklarımı aralayıp itiraz etmedim, ancak bakışlarımı onun gözlerine öylesine anlamlı dikmiştim ki bir yanıt beklediğim apaçık ortadaydı.

Sonunda Legion'un duyduklarını işitebilir hale geldiğimde, pek çok şey için geç kalmıştık. Başımı ayak seslerinin geldiği yöne çevirmemle, oradaki bir kaç elften birinin konuşması bir oldu. Demek birbirlerini tanıyorlardı. Bu kez bakışlarımı vampire çevirdim. Askerdi, ha? Ve davetsiz misafirimiz de öyleydi. Kısacası tehlikedeydik. Tüm bunlara rağmen Legion sükunetini bozmamıştı. Hatta karşısındaki elfi aşağılamaktan da çekinmemişti. Tabii bu durumda, öteki tarafın kılıcını çekmesi beni şaşırtan bir davranış değildi.

''Kaç Kyndra.'' Ben daha ne olduğunu anlayamadan ellerim boşalmıştı. Demin bana kılıç kullanmayı öğreten Legion, şimdi gözümün önünde hayali bir rakiple değil gerçek bir düşmanla dövüşecekti. Onun yeteneklerine olan güvenim her nedense sonsuzdu, bu yüzden bunu bir fırsat olarak görüyordum. Ustayı iş başında görme fırsatı. Hepsine tek başına yetişemeyeceğini ise, çete lideri görünümlü elfin üzerime saldığı bir başka elf ile anlayabilmiştim, her ne kadar onun da işini bitirmiş olsa da. Elfin çığlığından sonra dönüp arkasına bakmıştı komutunu yerine getirmiş miyim görmek için. Ne diyebilirim ki, başıma buyruk biriyim.

Bir yanım buradayken ona yük olduğumu söylese de, öteki yanım yardımcı olmam gerektiğini söylüyordu. Her ne kadar bir kaç yıldır su bükmüyor olsam da, fiziksel bir rekabette hiç şansım olmasa da ve güçlü büyüleri şu ana kadar hiç denememiş olsam da. Ama önce, suya ihtiyacım vardı. Tüm bu olan bitenlerden uzaklaşmak yerine, nehrin bir kaç damlasını kendime çağırdım. Boğazımdan kayıp giden az sayıdaki damlalar bile kendimi daha iyi hissetmemi sağlamıştı.

Ne yapacağımı şaşırmış bir halde etrafıma bakınsam da, korkmuyordum. Doğrusu bir kılıcı elime almak beni daha çok ürkütmüştü. Neyse ki hızlı çalışan bir aklım vardı. Olasılıkları hızla tartabiliyor, kendimce en doğru sonuca ulaşabiliyordum çabucak. Ve şu anda da bir kaç ihtimali göz önünde bulundurarak büyüye savunma amaçlı olmadan başvurmamaya karar verdim. Beceriksiz bir hamleyle Legion'u incitmek istemezdim. Üstelik su bükme üzerinde daha çok çalıştığım bir gerçekti. Sanırım bir kaç saat önce aklıma takılan sorunun yanıtını alabilecektim. Hala su bükebiliyor muydum? En azından geriye kalan 3-4 adamı alt edebilecek kadar?

Legion'un bir başkasıyla dövüşmesini fırsat bilerek zorluk çekmeden yanıma yaklaşabilmiş olan elfe baktım öfkeli gözlerle. Aynı orman, bir kaç yıl arayla. Bir avuç saldırgan elf. Acaba o gün de karşılaştıklarımız, daha doğrusu benim kaçtığım ve ablamın baş başa kaldığı katiller bunlar olabilir miydi? Bu ihtimalle gözlerim parlamaya başlamıştı öfkeyle. Hiç üzerinde düşünmeden, belki de el alışkanlığı ile zorlanmadan nehirden iki kol çıkarmayı başarmıştım. Ne yaptığım üzerinde hiç ikince kez düşünme gereği duymadan sudan oluşmuş kollar elfi yakaladı ve en yakındaki ağaca sertçe çarptı. Ardından bir başka ağaca, ve bir başka ağaca. Şakaklarından kanlar süzüldüğünde ve gözleri kapandığında, hala etrafını sarmış olan kollar onu nehre doğru çekti. Akıntıyla birlikte sürüklenen gövde bir kaç dakika sonra şelaleden düşecekti. İlk kez birini öldürmüştüm -ya da ağır yaralamıştım- ama son derece sakindim. Belki de durup düşünmeye vaktim olmadığı içindi. Ama tüm bunlar sona erdiğinde de pişman olacağımı sanmıyordum.

Spoiler:

Sıktığım dişlerimi gevşetmiş, tuttuğum nefesimi bırakmıştım. Kaç kişi kalmıştı? Şu Lfora denen elf dışında bir kişi daha vardı ve gözlerine inanamıyormuşçasına taş kesmiş bir şekilde etrafına bakınıyordu. Bakışlarımız buluştuğunda kendine gelmiş, yapması gereken şeyi hatırlamıştı. Gerçi ben de en az onun kadar kenarda durup Lfore ile Legion'un dövüşünü izlemek istiyordum. Bakışlarımı onlara çevirdiğimde gördüğüm manzara karşısında endişemi gizleyemeyerek o tarafa bakmaya devam ettim. Legion kılıcını atmış, hızla üzerine gelen çatlak elfe doğru sakince yürüyordu. Belki de yaptıklarını daha etkileyici kılan bu rahat tavırları ve sakin yüz ifadeleriydi. Birde göğsüne bir tekme yedikten sonra bile hala gülümseyebilmesi.

Bana doğru hızla koşan elfi son anda fark etmiştim. Elimden geldiğince çabuk kanatlarımı çırparak yerden yükseldim. Hazır güvendeyken bir daha baktım Legion'a. Yardıma ihtiyacı yoktu. Hoş, ondan üstün birine karşı ne yapabilirdim bilmiyordum. Burnumun ucundan sıyrılan ok ile başımı yerdeki elfe çevirdim. Bir başka ok atmaya hazırlanıyordu hızla. Elimi nehre doğru uzatıp kararlı bir hamleyle düşmana doğru yönlendirdim. Hareketimi takip eden bir su birikintisi ona çarptıktan sonra alçaldım ve ayaklarımı yere bastım. Sırılsıklam olmuştu yalnızca, birde yayı ve okları ondan uzaklaşıp gitmişti. Vakit kaybetmeden ayağa kalktı. Ne yapmayı planladığını bilmiyordum ancak gözlerindeki kararlı ifadeden söyleyebilirdim ki niyeti bırakıp gitmek değildi.

Biraz da kendimi sınamak adına, büyü yapmayı denemeye karar verdim. Basit bir şeydi, başlangıç seviyelerinden. Gerçi elflerin de büyüleri vardı ve bu tür bir karşılaşmaya henüz hazır değildim. Yine de şansımı deneyecektim. ''Dredhkë!'' Bana doğru attığı ilk adımda, topraktan hızla kendine bir yol açarak çıkan sarmaşıklardan biri ayak bileğine dolandı. Başını eğerek sarmaşıklara baktı önce, ardından bana çevirdi gözlerini. O sırada bir başka sarmaşık da boynuna sarılmış, toprağa doğru çekiyordu onu. Elleri arkasında yine topraktan çıkan sarmaşıklar tarafından birleştirilmişti ve öyle güçlülerdi ki, elfin bitkilerin istediği gibi cenin pozisyonunu almaktan başka çaresi kalmamıştı. Ona doğru bir adım attım. Belki başkaları öldürerek güçlü hissediyorlardı, haklılardı da. Aynı hissi bir kaç dakika önce yaşamıştım. Oysa şimdi ben ayağımın dibindeki elfi istesem öldürebileceğim ama yapmamayı seçtiğim gerçeğiyle tatmin oluyordum. Dudakları arasından çıkan mırıltıları duyuyordum. Büyü yapmayı deniyor, ancak başaramıyordu. Belli ki zamanının çoğunu kılıçtaki ustalığını geliştirip nişancılık çalışarak geçirmişti.

Spoiler: